Православните христијани денеска ја одбележуваат Задушница, во знак на сеќавање на починатите. Задушница секогаш се паѓа во сабота, тоа е денот кој црквата го одредила за помен и молитва за упокоените. Во црквите, овој ден отсекогаш бил одбележуван со света Литургија и панихида, на која свештеникот истура вино над житото, а по завршувањето на службата се посетуваат гробиштата.
Оваа Задушница секогаш се паѓа една недела пред Прочка – денот за простување, кој секогаш се паѓа во недела. Од понеделникот по Прочка започнува Велигденскиот пост, кој трае седум недели до Воскресението Христово – Велигден, кое годинава е на 20 април.
На овој ден верниците одат на гробиштата, ги чистат гробовите на своите најблиски и палат свеќи за покој на нивните души. Свештениците во храмовите одржуваат комеморации, а на гробовите се читаат молитви. Незаменлив дел од обичајот е приготвувањето на жито, кое го симболизира воскресението и вечниот живот. Заедно со житото, на гробиштата се носи и вино за да се прелее над крстот, како и леб, свеќи и темјан. Покрај ова, се подготвува и мала обредна трпеза – посна трпеза што се дели со сиромашните или соседите во спомен на покојникот.
Еден од најважните обичаи на Задушница е да не се заборават оние што починале без никого и да им се запали свеќа. Старите велеле дека на овој ден е важно да се прават добри дела, да се помогне на некој што има потреба и да се биде милостив. Се верува дека душите на покојниците ги чекаат нашите молитви и сеќавање и дека свеќата што ја палиме ја претставува светлината што ги води во вечноста.
На денот на сите души не е добро да се слави, да се прави врева, да се радувате или да се занимавате со големи домашни работи. Исто така, се избегнуваат какви било пцовки или расправии – бидејќи се верува дека ги вознемируваат душите на покојникот. Овој ден е можност да се потсетиме на нашите најблиски кои повеќе не се меѓу нас, да се молиме за нив и да покажеме дека не се заборавени.